


Un paraíso natural, sin precedentes, el cual sólo puede ser creado por la furia de las corrientes provocadas por los vientos que confluyen en esta localización por diferencias de presiones atmosféricas, lo cual sólo puede ser fruto del deseo, del deseo de las MEIGAS; por el agua cristalina y cortante como si de cristales preciosos hablásemos, iluminando las piedras a las cuales hieren con carácter y con su deseo caprichoso.
Santiago de Compostela, Cidade Patrimonio da Humanidade e capital espiritual e administrativa de Galiza, conserva dese hai séculos una variada fisionomía, produto do paso do tempo nas súas igrexas e edificios, nas súas rúas e prazas e tamén nos seus hábitos de vida.
Con anterioridade ao século IX, a cidade de Santiago no existe como tal. Sen embargo, as escavacións arqueolóxicas demostraron que no lugar que hoxe ocupa a cidade histórica, tamén se asentaba na antigüidade unha vila romana que puido alcanzar unha certa importancia e que persistiu até o século VII. Xunto ao recinto amurallado da civitas romana levantouse, no século I, o mausoleo pagán que máis adiante daría orixe á catedral. No hai dúbida de que nese mesmo século, nese mausoleo recibiron sepultura tres mártires cristiáns, nin do prolongado culto en torno ao sepulcro, tal como testemuña o cemiterio cristián circundante que se utilizou até o século VII.
Nos primeiros anos do século IX o bispo de Iria Flavia, Teodomiro, examina o mausoleo que recoñece como o do Apóstolo Santiago, baseándose na tradición oral que sostén que Santiago predicou no finis terrae hispano e que sufriu martirio despois do seu regreso a Palestina. Os discípulos Atanasio e Teodoro trouxeron o seu corpo decapitado, desembarcaron en Iria Flavia, e trasladárono até o monte Libredón. Alí foi onde o enterraron nunha arca de pedra, segundo di a lenda.
O rei Afonso II trasladouse dende Oviedo con toda a súa corte e recoñeceu a existencia do sepulcro do Apóstolo Santiago, declarouno santo patrón do reino e converteu o lugar no centro dun culto capaz de aglutinar a cristiandade de Occidente fronte á expansión musulmá. A fundación da cidade dátase no ano 830. Tamén se constrúe a primeira igrexa de Santiago, un pequeno templo que acollía o mausoleo de época romana.
A peregrinación a Compostela adquiriu xa desde a fundación da cidade unha grande importancia. Santiago converterase no foco espiritual da Europa occidental e en receptora de diversas correntes de cultura, pero tamén de tesouros que enriquecen o santuario.
Un feito histórico decisivo para a cidade de Santiago foi a constitución en 1981 da Comunidade Autónoma de Galicia e a súa designación como sede da Xunta de Galicia e das institucións autonómicas, converténdose na capital política e administrativa de Galiza.
El Cocido Gallego es en nuestra tierra el plato del invierno por excelencia. Es un plato sinceramente magistral. La crítica que se le hace, sobre todo por aquéllos que no lo probaron, es de que no se le echan más cosas porque no caben. No vieron la cazuela.
Esto es lo mismo que criticar a una Orquesta porque tiene muchos músicos, todos ellos maestros en sus instrumentos. Porque el Cocido Gallego es una auténtica sinfonía de sabores, que no se oponen unos a otros, sino que se ayudan para constituir, al final, una obra maestra. Si tiene repollo, la ternera, e incluso la gallina, le dan fuerza. Si tiene grelos, la ternera, e incluso la gallina, los suavizan. Las patatas, con la verdura ya integrada en el conjunto, y las legumbres, resuelven el problema o tema principal de la obra: el de la grasa, que entra en nuestro metabolismo sin darnos cuenta. La directora de la orquesta, la cocinera, disfruta también por los esfuerzos que hizo para que todo saliera bien.
En los días de invierno, de lluvia fuerte, viento y frío, nada de eso se siente después de dar cuenta de un buen plato de Cocido Gallego, con su costilla salada de cerdo, jamón o lacón, o entrambos, con la "cachucha" y la oreja de cien tonalidades o sabores, gallina, chorizos, patatas, uñas de cerdo, y con la verdura y una legumbre que suele ser garbanzos.
Sin embargo, el garbanzo, el Cicer Arietinumque llena pero que baja pronto, no es legumbre propia de nuestra tierra, aunque fue adoptada gracias a los transportes y tiendas que los ponen a mano. Y cuando no son garbanzos, se usan las alubias.
Ni que decir tiene que los que escurran por el vertedero (porque hacen falta dos personas para darle la vuelta a la cazuela) el caldo en que se cocieron estas joyas, no merecen comerlas. El caldo, quintaesenciado en la cocción, puede usarse, y debe usarse, para hacer un Caldo Gallego de fantasía que sepa a caldo viejo desde el primer día