viernes, 20 de febrero de 2009

GALICIA

Nacionalidad histórica, reconocida por la Constitución de 1978, constituída en comunidad autónoma del estado español por el Estatuto de autonomía de 1981. Considerada como una región más occidental en Europa, radica en el extremo noroeste de la Península Ibérica. Limita al este por Asturias y Castilla, al sur por Portugal, está abierta al mar Cantábrico por el norte al océano Atlántico por el oeste.
Su pueblo es el protagonista de muchos siglos de historia, y transmitió de generación en generación, a su experiencia histórica y su personalidad cultural que la distingue y singulariza del resto de  los pueblos.
Galicia es una unidad de un pueblo y de un país. El paisaje gallego es una paciente creación de generaciones y generaciones de gallegos y gallegas, con su trabajo, con sus manos. Otra de las grandes creaciones del pueblo gallego es el  idioma, fruto de la lucha por el espíritu de encontrar una identidad propia y colectiva a la expresión verbal genuina. La humanización del paisaje y la creación espiritual de la lengua son dos grandes relaciones del pueblo gallego.
En cuanto a la realización histórica del pueblo, éste ha conservado su personalidad frente la diversidad de su destino. Porque Galicia ha tenido que sufrir diferentes arremetidas históricas contra su personalidad de pueblo con identidad propia, y por el tanto con derecho a desenvolverla.
Si a lo largo de la historia, ha sido en el terreno político, víctima de su situación marginal, su personalidad propia la ha desenvuelto en el campo cultural. Para conocer la verdadera imagen de Galicia a través de los tiempos, hay que buscarla a lo largo de su evolución cultural.






SANTIAGO CIDADE




Santiago de Compostela, Cidade Patrimonio da Humanidade e capital espiritual e administrativa de Galiza, conserva dese hai séculos una variada fisionomía, produto do paso do tempo nas súas igrexas e edificios, nas súas rúas e prazas e tamén nos seus hábitos de vida. 

Con anterioridade ao século IX, a cidade de Santiago no existe como tal. Sen embargo, as escavacións arqueolóxicas demostraron que no lugar que hoxe ocupa a cidade histórica, tamén se asentaba na antigüidade unha vila romana que puido alcanzar unha certa importancia e que persistiu até o século VII. Xunto ao recinto amurallado da civitas romana levantouse, no século I, o mausoleo pagán que máis adiante daría orixe á catedral. No hai dúbida de que nese mesmo século, nese mausoleo recibiron sepultura tres mártires cristiáns, nin do prolongado culto en torno ao sepulcro, tal como testemuña o cemiterio cristián circundante que se utilizou até o século VII.

Nos primeiros anos do século IX o bispo de Iria Flavia, Teodomiro, examina o mausoleo que recoñece como o do Apóstolo Santiago, baseándose na tradición oral que sostén que Santiago predicou no finis terrae hispano e que sufriu martirio despois do seu regreso a Palestina. Os discípulos Atanasio e Teodoro trouxeron o seu corpo decapitado, desembarcaron en Iria Flavia, e trasladárono até o monte Libredón. Alí foi onde o enterraron nunha arca de pedra, segundo di a lenda.

O rei Afonso II trasladouse dende Oviedo con toda a súa corte e recoñeceu a existencia do sepulcro do Apóstolo Santiago, declarouno santo patrón do reino e converteu o lugar no centro dun culto capaz de aglutinar a cristiandade de Occidente fronte á expansión musulmá. A fundación da cidade dátase no ano 830. Tamén se constrúe a primeira igrexa de Santiago, un pequeno templo que acollía o mausoleo de época romana.

A peregrinación a Compostela adquiriu xa desde a fundación da cidade unha grande importancia. Santiago converterase no foco espiritual da Europa occidental e en receptora de diversas correntes de cultura, pero tamén de tesouros que enriquecen o santuario.

Un feito histórico decisivo para a cidade de Santiago foi a constitución en 1981 da Comunidade Autónoma de Galicia e a súa designación como sede da Xunta de Galicia e das institucións autonómicas, converténdose na capital política e administrativa de Galiza.

PULPO Á FEIRA





-Se lava el pulpo en agua fría, se pone una olla de cobre con agua al fuego y cuando rompa a hervir se coge el pulpo, se mete y se saca del agua tres veces dejando que en cada intervalo vuelva a hervir el agua.

- Se deja cocer el pulpo durante unos 20 minutos retirándolo del fuego y dejándolo reposar durante 5 minutos. A continuación, se quita del agua y se corta en trozos finos con unas tijeras.

- Para servirlo se pone en unos platos de madera condimentándolo por este orden: sal, pimentón, aceite y se añaden unos cachelos (Patatas).